Wacht niet om liefde te laten spreken
Toen mijn mama overleed in 2012, wisten we eigenlijk helemaal niet wat zij een fijn afscheid had gevonden. Daar hadden we nog nooit over gesproken. Net als we eigenlijk zelden of nooit over andere betekenisvolle dingen spraken.
Ze was de liefste en meest zorgzame moeder die je je maar wensen kon. Alle praktische zaken die je nodig had waren altijd top geregeld. Het huis was altijd opgeruimd en schoon. Iedereen kon blijven eten. Ze wist precies welk vriendje allergisch was en wie wat lekker vond. Verwende mijn zoon steevast te veel. Kwam ze op visite, dan werkte ze de strijk nog ff voor me weg. Maar hoe zeer ik dat waardeerde, heb ik niet echt naar haar uitgesproken. Ze was pas 58 jaar en plotseling was ze er niet meer.
Ze was pas 58 jaar en plotseling was ze er niet meer.
Te laat om te zeggen hoe fijn ik haar zorgen vond.
Te laat om te zeggen hoe fijn ik haar zorgen vond. Te laat om te vragen hoe ze het moederschap ervaarde. Wat haar uitdagingen waren en hoe ze daarmee is omgegaan. Te laat om te vragen wat ouder worden als vrouw voor haar betekende. Te laat om te vragen of ze begraven wilde worden of gecremeerd. Welk liedje ze graag nog een laatste keer had willen horen… En wat had ik dat graag wel allemaal gedaan. Het had ons dichterbij elkaar gebracht.
Daarom vond ik het zo ontzettend mooi om te horen dat een jonge vader in spé, in gesprek is gegaan met zijn ouders. Hij vertelde dat hij zowel zijn vader als zijn moeder een brief heeft geschreven om hen te vertellen wat hij zo waardeert. Wat zij hem geleerd hebben en wat hij meeneemt en mee gaat geven nu hij vader zelf wordt. Hij gaat de brieven geven op de dag dat zijn ouders opa en oma worden. Ik was tot tranen geroerd.
Hij volgt tegelijk met mij de training NLP practitioner en deelde dit met de groep. Ik ben nu ongeveer halverwege. Het helpt me een betere marketing- en communicatieadviseur te zijn. En belangrijker nog, het helpt me om als mens dichter bij mezelf en de mensen om me heen te komen. Natuurlijk levert het me interessante inzichten en technieken op. Waar ik het diepst door geraakt word, elke keer weer, zijn de verhalen en ervaringen van de andere deelnemers in mijn groep. Het vertrouwen dat onderling ontstaat om te delen wat ons belemmert, gevormd heeft, bezig houdt of wat impact op ons heeft gemaakt en wat we zouden willen.
Ik merk hoe fijn ik het vind om met mensen
over betekenisvolle onderwerpen te praten.
Ik merk hoe fijn ik het vind om met mensen over zulke betekenisvolle onderwerpen te praten. Zeker nu ‘afstand’ de norm is geworden. Op een of andere manier zorgt die afstand er ook voor, dat we minder ‘echt’ praten. Ik mis dat ontzettend. Gesprekken zijn vaak vluchtig en oppervlakkig. En dat is ontzettend jammer. Het is namelijk zo belangrijk om te doen met de mensen die je lief hebt. Het kan namelijk zomaar ineens te laat zijn. Dus wacht niet met je liefde te laten spreken.
Ik sprak de aankomende papa later nog persoonlijk en vertelde hem hoe prachtig ik zijn gebaar vind en hoe belangrijk dat is. Gelukkig heb ik nu nog de kans om het met mijn vader anders te doen. Hij en ik hebben sinds het overlijden van mama, andere gesprekken. We praten over zijn jeugd en hoe hem dat gevormd heeft. Hij vertelde dat hij zijn dochters meer en beter gunde dan hij zelf had gehad en gaf toe dat hij daarin misschien te beschermend of streng is geweest. Hij deelde de strubbelingen waar mama en hij mee te maken hebben gehad en hoe hij mij en mijn zusjes daarvan heeft willen afschermen. Ik weet dat hij trots op mij is en vertrouwen in mij heeft. Dat heeft hij me gezegd en laten voelen. Ik heb hem verteld wat ik vroeger misschien dan niet zo fijn vond, maar nu des te meer waardeer. Ik heb hem beter leren kennen. Als kind, als man van mama en als vader. En vooral als mens. Onze band is hechter geworden.
“Ik heb mijn mama te vroeg verloren,
maar meer van mijn papa ervoor in de plaats gekregen.”
Ik zeg wel eens: “Ik heb mijn mama te vroeg verloren, maar meer van mijn papa ervoor in de plaats gekregen.” Hij is nu 69 en gaat nog minimaal 20 jaar mee naar eigen zeggen, dus gelukkig duurt het nog even. En komt het zo ver dat hij er ook niet meer is, dan is er niets onbesproken gebleven.
Vind je zo’n brief aan je ouders een mooi idee? Of misschien wil je er een schrijven aan je kind, je partner of een goede vriend of vriendin. Vind je het lastig om de juiste woorden te vinden om te zeggen wat je wilt? Ik help je graag. Gaan we er samen voor zitten. Laat jij je hart spreken en schrijf ik het voor je op.