A wedding and a funeral
In deze laatste dagen voor mijn vakantie, waar mijn gezin en ik, net als iedereen, zo aan toe zijn, stap ik eerst nog in de achtbaan van het leven. Zaterdag trouwt mijn jongste zusje. Een dag waar we lang met voorbehoud naar uitkeken. Mag het? Kan het? Versoepeling… Ja! Oh nee…, toch niet helemaal. En het gaat wel door. Dan maar in iets aangepaste vorm. Want liefde samen vieren moet je niet uitstellen. En dat werd afgelopen zaterdag nog eens extra bevestigd. Een dierbare vriendin heeft binnen een jaar haar strijd tegen kanker moeten opgeven. 45 jaar. Twee tieners verliezen een lieve, stoere mama. Een vriend verliest zijn grote liefde en beste maatje. Dat betekent dat ik vrijdag voor de bruiloft, een uitvaart heb. Tranen van verdriet zullen dit weekend overlopen in tranen van geluk.
Tranen van verdriet zullen dit weekend overlopen in tranen van geluk.
Het is oké. Dit is het leven. En nog nooit eerder werd ik zo kort op elkaar met deze twee uitersten geconfronteerd. Ik merk dat ik het spannend vind. Het doet iets met mijn lijf. Ik word heen en weer geslingerd tussen tragiek en opwinding. Het ene moment voel ik me zo blij en verheugd als ik uitkijk naar de bruiloft van mijn zusje. Ik gun het haar zo. En het belooft een prachtige dag te worden, ondanks die paar beperkingen. Iedereen is zo enthousiast en heeft zijn of haar mooiste outfit al klaar hangen. Ik heb de eer om de toespraak voor de huwelijksvoltrekking te houden. Ik heb gisteren de laatste puntjes op de i gezet.
Het andere moment sta ik stil bij het verlies en voel ik de tranen branden. Hoe hartverscheurend is het dat het leven van zo’n jonge vrouw nu al moet eindigen? Mijn man en haar man zijn al vrienden vanaf de middelbare school. Toen zij trouwden, vroegen ze ons om hun ceremoniemeesters te zijn. Door de jaren heen pasten we regelmatig op hun boerderij en beestenbende. En de laatste jaren waren onze avondjes bij de Griek vaste momenten om op alle vlakken bij te praten. Onze vriendschap was gebaseerd op kwaliteit en niet afhankelijk van de frequentie waarmee we elkaar zagen. Het laatste Griekse etentje was bij ons thuis. Toen het nog goed ging tussen de behandelingen door. We wisten dat het de laatste keer zou zijn.
Soms weet ik dus niet goed of die kriebels in mijn buik van tragiek of opwinding zijn. Wat gek is, is dat het dus nagenoeg hetzelfde voelt. Ik kan dus seconden na elkaar blij en verdrietig zijn. Ik probeer het daarom niet te veel te analyseren, maar gewoon te voelen. En als ik er dan toch over na wil denken, bedenk ik hoe dankbaar ik ben. Dankbaar voor mijn eigen prachtige gezin met alle gebekvecht en lolletjes. Dankbaar voor het feit dat mijn zusje een man naast haar heeft die voor haar wil gaan en dat wij daar getuige van mogen zijn. Dankbaar dat de zon deze week volop straalt. Dankbaar voor elke dag die ons gegeven is om er iets van te maken. En dankbaar voor alle fijne momenten die ik met vrienden tot nu toe heb mogen delen. Ik koester ze in mijn hart. Voor altijd.